Rouwverwerking en de cliche's

Ik ben inmiddels een expert in rouwverwerking. Dat lijkt misschien heel raar, maar toch is het zo.

Ik heb verlies van dierbaren van heel dichtbij meegemaakt mede door het verlies van mijn zusje en mijn vader, maar ook verlies van oude processen als afwijzing, onschuld en ook verlies in relaties.

Elk rouwproces is uniek en kan eenzaam voelen. Jij als mens bent uniek en ook de band die jij had met een vader, moeder, opa, oma, broer, zus, vriend vriendin, deze band was en is uniek.

Er zijn veel boeken geschreven over rouwen en ik weet nog heel goed dat mijn tante een boek aan mijn zus had gegeven over ervaring alleen van broers en zussen die een broer of zus verloren hadden. Wat een erkenning en toch ook niet. Elke ervaring is anders en of je nu een goede band had met diegene of juist niet, jouw ervaring mag er zijn.

Een aantal cliches waar ik op een gegeven moment helemaal raar van werd:

- wat zal het erg zijn voor je ouders ( alsof mijn verdriet er niet toe deed en je kent mijn ouders niet eens)

- de scherpe randjes gaan er vanaf

- op een dag kun je dit een plekje geven

- verdriet slijt

- het leven gaat door

- het is in het verleden

- wees blij dat jij er nog bent

Ik werd er soms moedeloos van, hoe goed bedoeld de woorden ook waren.

Sommige boeken schrijven over de verschillende fases waar je door heen gaat, ook dit is voor elk mens anders.

Gedurende mijn proces heb ik veel geleerd over hoe sterk de verbinding is met diegene die niet meer op aarde is. Door de gevoelens te ervaren en dan ook ALLE gevoelens, kan ik oprecht zeggen dat de verbinding nog nooit zo sterk en liefdevol is geweest. Dit betekent niet dat ik soms niet meer verdrietig ben! Soms in een blik van mijn zoon of een liedje wat ik hoor of een vogel die op mijn weg kom, kan ik ze nog intens missen. Ik mag dan even huilen of boos zijn...... Vrijwel meteen voel ik dan hun liefde, hun steun en hoor ik een boodschap.

De pijn die je voelt wanneer een lieve dierbare overlijdt, de schuld die je voelt ook als is het een ongeluk, de boosheid dat je achtergelaten wordt, de teleurstelling dat je niks meer kunt zeggen, de wanhoop om de dag door te komen, alle gevoelens komen voorbij.

De buitenwereld snapt het verdriet nog enigszins, maar uitspreken dat je boos bent om dat je bent achtergebleven? Neeeeee, dat kan niet hoor, je moet maar ten volste gaan leven!!

Na een jaar, twee jaar? Dan moet het toch wel over zijn hoor!! Dan moet je kijken naar alles wat je wel hebt en niet terugkijken naar het verleden.

De eenzaamheid die je hierin kunt voelen is enorm! Weet dat er mensen zijn die het wel begrijpen en hierin kunnen steunen. Jouw lieve dierbare zal hierbij helpen waar dit nodig is. Ik weet inmiddels dat de verbinding nooit helemaal verbroken wordt en dat ze er altijd zijn om te steunen wanneer het even niet wil.

Hoe verwerk je dan zo'n verlies?

Door steun te zoeken en dat jij er helemaal mag zijn, met ALLE emoties. Dit kan met gesprekken, Healing en Coaching. Wanneer ik een Healing geef, komt er regelmatig een dierbare helpen, steunen en soms een boodschap geven.Ik wandel met jou mee in jouw proces waarin jouw emoties centraal staan. Ik werk met de kosmische liefde; zuiver, neutraal en vol liefde en dit voel je en ervaar je. Je voelt dat jij er mag zijn en dit geeft ruimte. Ruimte voor jouw gevoelens, welke er op dat moment ook naar boven komen.

Alle emoties mogen er zijn en uiteindelijk mag jij opnieuw de verbinding maken met jezelf en jouw dierbaren in het licht.

Liefs

Tamara