11-11.... 11 jaar geleden stond mijn wereld op zijn kop en veranderde alles

Dit jaar voelt anders, een ander bewustzijn, andere ontwikkelingen vooral bij mijzelf.

11 is onder andere het getal voor spirituele bewustwording, verlichting, maar ook de leraar en de boodschapper

11 november: het universum staat open, er is een poort open naar de hemel

11-11... 11 jaar geleden stond mijn wereld op zijn kop.... Sinds deze dag ben ik bewuster geworden, gaan leren leven..... Sinds deze dag ben ik dichter en dichter bij mezelf gekomen en ontwikkelen mijn gaven zich, mag ik mensen helen, boodschappen doorgeven, bewustwording brengen en ondersteunen op MIJN manier.....

Dit jaar is het 11 jaar geleden dat mijn zusje Regina verongelukte.

Ik wil met jullie delen hoe het voor mij geweest is, hoe mijn rouwproces verliep en hoe ik nu, na 11 jaar met liefde aan haar denk, haar zie en hoe ik haar aanwezigheid ervaar. Welke ontwikkelingen mij steeds meer bewust maken over de connectie tussen het licht waar zij, samen met mijn papa is.

Ik begin bij het begin:

In de nacht van 11 op 12 november werd ik gebeld door mijn moeder. Ik weet nog dat ik dacht: " Jeeee, mam, weet je wel hoe laat het is? Ik ben hartstikke ziek! " Dus lichtelijk ge-irriteerd nam ik op.

"Tamara..... Regina heeft een ongeluk gehad...... Ze is dood...." Compleet in shock heb ik gevraagd of ze dan op de intensive care lag en of ze zwaar gewond was en wanneer we naar haar toe konden.... Ik ben naar mijn partner gerend en heb gezegd dat we "even" naar het ziekenhuis moesten om haar te identificeren. Mijn partner snapte niks van mijn woorden en heeft nog maar eens naar mijn ouders belde wat er aan de hand was. Mijn vader heeft hem verteld dat Regina dood was en dat we naar het ziekenhuis in Leeuwarden moesten komen om haar te identificeren..... Hij heeft mij vastgehouden, terwijl ik me alleen maar aan wilde kleden om nar dat verdomde ziekenhuis te gaan. Eerst zien en dan geloven.

Eenmaal in het ziekenhuis naar de eerste hulp gereden en werden we opgehaald. Dan zie je iemand in een witte jas en blijf je hopen dat heel misschien het een vergissing is. Het halve ziekenhuis door en dan kom je in een grote kamer waar we moesten wachten op mijn ouders, broer en zus,terwijl je weet dat ze daar, achter die witte deur ligt. Op het moment dat je je ouders en 2 politieagenten ziet, voel je dat het niet goed is.. Het klopt niet.... Toen we er allemaal waren, kopje koffie ging ik maar inschenken, en eindelijk mochten we dan die deur door. Het moment dat ik haar zag kwam ook een laagje besef, maar ze was mooi en heel vredig, net alsof ze sliep......

Hierna hebben we nog wat vragen beantwoord en mochten we naar huis. De rest van de nacht zijn we op de bank gaan liggen, een film ter afleiding en vooral huilen... Huilen totdat je wel even moest stoppen om adem te halen.....

De dagen erna stonden in het teken van haar uitvaart, hoe had ze dit gewenst, welke kleren mocht ze aan, welke muziek, etc....Ondertussen had ik een anti-biotica gekregen voor een luchtweginfectie en wat pilletjes om te slapen. In deze week is ook het gerucht gestart, dat het geen ongeluk was, dat zij dit zelf had gedaan, dat ze voor de auto gesprongen was en dus dat ze zelfmoord had gepleegd. Ik als zus wist onbewust dat dit niet klopte. Regina wilde leven, ze zou in maart voor het eerst tante worden en daar keek ze ontzettend naar uit. Door de schok en alles wat eromheen gebeurde, kon ik dit nog niet helemaal bevatten....

Ik herinner me de vele vele mensen die nog een keer gedag kwamen zeggen, mijn galgenhumor wat mij op de been hield en vooral ook de verdoving. Het was alsof ik er niet helemaal was. Alle emoties, het grote verdriet, de woede, de teleurstelling, het kwam allemaal heel even naar boven om vervolgens verstopt te worden onder de verdoving.....

Haar uitvaart was mooi, ik heb deze later nog teruggeluisterd en herkende mijzelf niet eens, maar goed. Ik heb gezegd wat ik op dat moment wilde zeggen.

Ik weet nog hoe druk het was en dat ik wilde dat iedereen weg ging en mij met rust liet.....

De weken en maanden daarna stonden in het teken van alles regelen, haar nalatenschap, haar spullen en haar huis.

Vrij snel werd haar huis verkocht en moesten we haar spullen gaan uitzoeken en we mochten meenemen wat wij wilden. En wat vond ik dat stom en belachelijk! Ook al wist ik dat het moest en wat jouw wensen waren, ik wilde het niet...... Ik heb haar Harry Potter bekers en boeken meegenomen, cd's, kleding en nog een paar dingen, waarvan ik er nog veel heb.

In april werd ons nichtje geboren en poeh, dat was mooi en bijzonder, en ook zoooo verdrietig...

In augustus stierf papa. Wat een wanhoop voelde ik! Ik voelde dat hij naar haar toeging en dat ze samen waren, maar jemig wat voelde ik mij alleen..... Ondanks mijn partner, familie en vrienden, ik voelde mij alleen en in de steek gelaten..... Het liefst ging ik ook....

Nadat papa stierf hebben we een huis gekocht, een nieuwe start... Het leven is te kort, we willen een gezin en een toekomst opbouwen.... Dit was in november 2008.....

In 2009 werd er voor de zomer een te snelle schildklier bij mij geconstateerd en dat is snel verholpen.... In het najaar van 2009 stortte ik in, ik kon niet meer, ik was op..... Alles wat er gebeurd was, maar ook werd er verwacht dat ik maar weer gewoon door ging.... Alle opmerkingen dat het voor mijn moeder veeeeeel erger was, dat verdriet slijt, ik was het helemaal beu! Ik kwam bij een goede rouw-therapeut terecht waar ik in een klein jaar beetje bij beetje mijn verdriet er kon laten zijn. ik stikte niet meer in mijn tranen en voelde me weer een beetje leven.... In dit jaar heb ik ook haar dood helemaal onderzocht. Ik heb het politieverslag van voor naar achter gelezen en de foto's gezien, de politie verschillende keren gesproken, de ambulance-medewerker, alles en iedereen.... Waarom?? Omdat ik wilde bewijzen dat het geen zelfmoord was, dat het een ongeluk was en dat de geruchten onzin waren.... Dat Regina niet gelukkig was, dat klopte, maar ze wilde zeker niet dood! 10 dagen voor haar dood zijn we nog samen naar onze oma geweest en naar een concert van Take That en we hebben zo'n mooie en leuke dag gehad! Dat schreef ze niet in haar dagboek...

Ik heb toen ook mensen benaderd en gezegd dat het gerucht wat verspreid is, dat dit niet klopt, maar helemaal de wereld uit, zal het wel niet gaan. Regina is eerst van de weg geraakt, in de berm over de kop gevlogen en is verward op zoek gegaan naar hulp. Dat eerste ongeluk was best heftig, haar auto was total-loss... Dat zij daar al een beste klap van heeft gehad en verward hulp is gaan zoeken, nou best logisch toch? Haar ogen waren beschadigd en ze had al slechte ogen. Zij heeft het licht misschien gezien van het shellstaion en is in die richting op de vluchtstrook gaan lopen... Stel je voor, je hebt net een ongeluk gehad, bent blij dat je nog leeft, je hebt pijn, je ziet slecht en auto's rijden snel voorbij... Je zoekt naar een licht en in de verte zie je dat.... Je loopt er naar toe en een auto rijdt voorbij en je zwaait voor hulp...Vaag zie je de remlichten en je gaat op weg staan, ze zien me! Er is hulp! En dan komt de klap.... Zij heeft de auto die daarachter reed nooit gezien... Ze was op slag dood.. De ambulance was toevallig in de buurt en er binnen 2 minuten en de ambulancemedewerker kon niks meer voor haar doen.... "Dan hadden we haar er meteen afgetrokken", waren zijn woorden die ik later hoorde. De man die haar heeft aangereden had dit nooit kunnen voorkomen en vanuit mij voel ik geen schuld naar hem. Hij is ook slachtoffer. Dit proces heeft mij meer dan een jaar gekost, maar dat had ik er voor over.... Ik wilde dat gerucht voor mijzelf en voor anderen de wereld uit hebben.....

Aan het einde van dit proces en mijn therapie heb ik nog een keer op mijn eigen manier afscheid genomen van Regina en dat voelde zwaar rot en en verdrietig en was weer een stap in afscheid nemen. Dit was mijn afscheid voor haar, op mijn eigen manier.

Dit proces was zwaar en gaf mij ook de ruimte en moed om te proberen mijn leven weer op te pakken.... Langzamerhand was de verdoving weg (dacht ik)

Begin 2011 was ik zwanger van onze zoon... Ook hierin miste ik Regina vreselijk! Ik kon niet shoppen met haar en ze kon me niet plagen met mijn dikke buik..... Toen onze zoon geboren was, durfde ik niet volledig te genieten.... Angst om hem ook te verliezen....

De eerste jaren van onze zoon zijn leven waren leerzaam op vele manieren... Regina en papa kwamen regelmatig voorbij in gedachte en een lach en een traan aan de herinneringen... Regelmatig was er een droom of een gevoel en dan wist ik dat ze er waren.....

In 2015 begon ik aan mijn opleiding en door de basis weer te gronden, mijn recht om er te mogen zijn, kon ik diepere lagen aanraken.... Regina had het "een bietsje vreemd, maar wel lekker ,-))" gevonden. Ze had het ook interessant gevonden en gunde mij dit..... Ze wilde zo graag dat ik van mezelf ging houden, zoals zij zoveel van mij hield en dat ik dit ging zien....

Ik heb al eerder geschreven dat ik een paar maanden geleden haar ogen weer zag, na 10 jaar.... Vol liefde en trots keek ze naar mij.....

Deze bewustwording heeft een diepere laag in het rouwproces geraakt... Het laatste stukje verdoving.... Alle emoties, het trauma van haar ongeluk, daar mocht ik de afgelopen weken doorheen.... Haar angst voelen, haar gezicht zien voor de klap, mijn boosheid, machteloosheid, de verbinding die weggerukt is, de laatste keer haar wang aanraken, haar haren aaien, de neiging om haar wakker te schudden... Elke emotie mocht ik ten volste gaan ervaren, zonder verdoving deze keer......

Het was intens, maar wel goed intens... Dit stuk mocht nog geheeld worden, geheeld om los te laten en te verbinden... Wij zijn verbonden, altijd.... Nu is deze verbinding licht, zuiver en puur... Zoals wij zijn....

Lieve lieve Regina, mijn lieve zusje, jouw wens voor mij om van mijzelf te houden is uitgekomen... Ik mis je soms hier op aarde, maar onze verbinding voelt nu sterker dan toen je er nog was.... We kunnen elkaar aankijken en voelen, zonder oordeel, puur en met liefde.... Jij ondersteunt mij samen met papa vanuit het licht. Ik ben nog niet klaar hier op aarde en dit voelt helemaal goed. Ik ben je dankbaar voor jouw steun, jouw licht en jouw liefde.

Ik hou van jou!

Liefs

SXLLM​​