In je eigen kracht geloven - Ook met hobbels op de weg!- Wijze lessen
Geloof en sta jij in jouw eigen kracht? Of vindt je het soms nog lastig om bij jezelf te blijven?
Hoe doe je dat eigenlijk met al die verwachtingen? Verwachtingen van de mensen om je heen, de maatschappij en ook de verwachtingen en eisen van jezelf?
Het mooie aan jouw eigen weg volgen en in jouw eigen kracht staan, is dat je ontzettend veel leert. En soms is het een harde les met best wat hobbels en bergen.
Wanneer je een tikkeltje eigenwijs bent zoals ik, wil je jouw weg bewandelen. Jezelf zijn en in in je kracht staan. Die hobbels, bergen en beren die neem je wel voor lief.
Er komt ergens een moment in je leven dat je deze stap gaat nemen, MIJN weg, MIJN leven! Ik ga ervoor! Alleen de stap al nemen voelt dan als een bevrijding, je gaat op reis, naar jezelf, Yesssss!!!
Een prachtige reis, maar die HOBBELS af en toe!
De reis naar jouw innerlijke kracht, jouw kern en essentie, dat is best hard werken soms. Ik kom dan oude stukken tegen en daar heb ik dan nog wat mee te doen blijkt dan. Dat voelt dan echt niet fijn. Dan denk ik: " maar daar was ik toch al klaar mee?". Nou blijkbaar niet dus.En de ene keer ga ik het proces makkelijker aan dan de andere keer, toch ga ik ervoor.
Ik wil je graag mee nemen in zo'n hobbel en je laten zien wat het kan brengen.
De "hobbel" , ging over afwijzing en buitensluiten.
Voor mij een bekend thema, maar deze werd heel confronterend naar voren gebracht op het moment dat ik letterlijk uit een groep stapte. Ik stapte er uit en ik voelde mij vrij en krachtig! Ik volgde MIJN gevoel en daarom mijn weg.Supertrots was ik! Ik hoefde er dus niet perse volgens de gewenste patronen in te staan om mij verbonden te voelen. Dat is toch best een mooie bewustwording.
Tja en dan.... Confrontatie!!!
De confrontatie kwam uit een groep waar ik uit stapte. Het was namelijk helemaal niet de bedoeling dat ik deze stap maakte. Want nu was ik geen deel meer van deze structuur en dat was gek. Ik weigerde ook om weer terug te stappen, ook niet in een andere positie.
Er werd aangegeven dat ik werd gemist en dat ik weer terug moest komen. Dat ik mij volledig vrij en in mijn kracht stond wanneer ik "alleen" sta, dat mocht dus niet. Aha!! Daar is mijn afwijzing!
De afwijzing in mijn eigen weg volgen, mij hier vrij in voelen en in mijn kracht staan. Poeh, die kwam binnen.
En dan volgt er een groepsdruk, je moet die kring weer in!
Op het moment dat ik hier weer in stapte was het ook niet goed, want ik was degene geweest die er uit stapte, dus eigenlijk werd ik nu IN de groep BUITENgesloten. Het zwarte schaapje zeg maar. Welke positie ik ook innam, het voelde niet meer zo goed als voordat ik eruit stapte. Daarvoor had ik namelijk helemaal geen probleem met in deze structuur/groep zitten.Vreemd toch? En ook heel bijzonder hoe ik niet uit een gewenst patroon mag stappen, zonder dat dit gerespecteerd wordt. Je zou toch zomaar uit een patroon stappen :-)
Wat doe je dan? Ga je weer terug in de oude structuur? Blijf je buiten staan of ga je in de groep staan, maar dan volledig als jezelf en ben je dan nog wel een groep en accepteert een groep dit?
Wat mij hierin is opgevallen, is dat iedereen een andere visie heeft van een groep. Je kunt het zien als vogels, schapen, bloemen, maar ook vrienden en familie enzovoort. Ik zie en ervaar dat er nog te veel waarde gehecht wordt aan vastgestelde patronen. Patronen mogen ook niet doorbroken worden. Er moet een bepaalde saamhorigheid zijn en ontwikkelen mag, maar tot op bepaalde hoogte. Vlieg je te snel, wordt je teruggefloten, vlieg je te langzaam, moet de hele groep op jou wachten. Dat is toch krom?
Dat is net zoiets als: het gemiddelde van de klas is een 7, dus maak ik met opzet fouten om maar geen 10 te halen.
Waarom zien we een groep niet als een regenboog?
Jij bent rood, ik ben blauw, jij bent groen en de ander is geel. Prachtig en krachtig als individu en al deze kleuren samen vormen een mooi geheel en zijn onderdeel van het universum. We hoeven ons niet aan te passen en mogen volledig in onze eigen kracht staan, zonder dat een ander daar "last" van heeft. We hebben regen en zon nodig, dan kunnen we ons laten zien en kijk eens hoeveel glimlachen en vreugde we brengen wanneer we daar zijn. Prachtig toch? Is er geen zon of regen, dan zien we blauw in de lucht, of in het water, geel in de mooie bloemen of in een tekening, groen in het gras of de bladeren aan de bomen......
Als individuele kleur zijn we er altijd en samen met wat regen en zon vormen we soms een regenboog!
Ik ben trots op mijzelf dat ik ondanks de afwijzing en het buitensluiten, ik mij meer in mijn kracht voel staan dan ooit! De afwijzing en het buitensluiten stoorde mij niet, ik voel me vrij en krachtig omdat ik bij mezelf ben gebleven. Afwijzing zal soms vast nog naar voren komen, maar is nu mijn leermeester.
Ik ben ook dankbaar voor deze confrontatie en de steun die ik hierin heb ontvangen.
Liefs
Tamara
