Afscheid nemen, hoe doe je dat?
Afscheid, het is zo defintief!
Afscheid voelt soms als een stom woord. Toch moeten we vaak afscheid nemen. Van een geliefde die overleden is, van een relatie die niet meer werkt en ook van oude stukken van jezelf die je los laat.
Intense processen en hoe doe je dat eigenlijk?
Hoe meer ik leer en dieper in mijn eigen processen kom, hoe meer ik mij besef dat afscheid nemen, rouwverwerking een ingewikkeld en best wel zwaar proces is.
De shock waarin je in eerste instantie komt wanneer je DAT telefoontje krijgt... Ongeloof en verdoving. Het regelen van de uitvaart, de uitvaart zelf en dan de dagen erna. Leegte, leegte en nog eens leegte. Langzaam komt het besef wat er eigenlijk allemaal gebeurd is.
En ja, de rest van de wereld draait door en dus moet er gewerkt worden, eten gekookt, het huishouden gedaan. In de eerste maanden was er veel steun en dat ebt langzamerhand weg of wordt minder. Eigenlijk is het 1e jaar bijna niks anders dan overleven. En op de momenten dat je verdrietig mag zijn, zijn we streng naar onszelf :" Hup! Doorgaan, ik moet verder met mijn leven".
Alle eerste keren komen voorbij in dat eerste jaar, de 1e verjaardag, de 1e kerst, de eerste jaarwisseling, de 1e werkdag na de vakantie...... En nog veel meer 1e keren die je niet meer kunt delen met elkaar. En ook al praat je erover met vrienden, familie en collega's misschien, JOUW eigen gevoel is van jou. Jouw omgeving kan het tot op een bepaalde hoogte begrijpen en misschien zelfs empathie voor jou voelen, maar niemand kan 100% voelen wat jij voelt. Jouw band met degene die er niet meer is, is een unieke band. Wanneer je een zus, broer, vader, moeder, partner, kind, vriend, of vriendin verliest, of een opa of oma of een lief huisdier wat veel voor je betekent, elk afscheid voelt anders. Het afscheid van mijn zusje is als een film voorbij gegaan. Ik heb later de opname wel eens teruggeluisterd en ik herken mezelf amper. Mijn stem 3 octaven hoger, monotoon en bijna zonder gevoel. Het afscheid van mijn vader daar hoor ik meer de wanhoop en verdriet, en toch ook nog de shock. Hoe kan dit allemaal?
En ja, ik heb een 1,5 jaar daarna een traject rouwverwerking gevolgd, waar ik een begin maakte om mijn verdriet er te laten zijn en niet door te stomen op de automatische piloot. Ik heb in dat jaar zelfs opnieuw op mijn eigen manier afscheid van haar genomen met een zelfbedacht ritueel. En na dit traject was ik zwanger van onze zoon. Eigenlijk weer een achtbaan maar dat is een ander verhaal.
In de jaren daarna heb ik geleerd om weer te kunnen lachen, huilen en zonder schuld leuke dingen te doen. Toch liep ik in sommige dingen nog vast., onbewust! Onbewust sloot ik mijn hart af uit angst om weer die pijn te moeten voelen, leefde ik vanuit mijn gedachte en wil en kon ik mijn hart maar gedeeltelijk volgen.... En niet alleen voor mezelf heeft dit gevolgen, ook voor mijn gezin, vrienden en familie! Langzamerhand werd ik mij hier bewust van en stapje voor stapje kwam ik dichterbij mijn hart. En bij elke stap moest ik weer afscheid nemen. Onbewust hield ik alle boosheid, verdriet en herinneringen vast. Wanneer ik deze los zou laten, zou ik weer een stukje van mijn zusje of vader los moeten laten. En ze zijn er al niet meer! Onbewust kon ik hen niet loslaten, uit angst om te gaan leven in vrijheid en vanuit liefde. Nog maar niet te spreken over het stuk schuld wat ik daarbij voelde en wat soms ook nog weleens boven komt borrelen, maar wat ik nu herken en erken, omdat ik weet wat het mij wil vertellen. Dat wil overigens niet zeggen dat het makkelijk is! Ook onbewust het verlangen om bij hun te zijn, in het licht waar alles rustig is, waar geen pijn en verdriet en alle aardse dingen niet meer belangrijk zijn, waar alleen liefde en licht is. Dat was de moeilijkste, want wat ging mijn wil en hoofd hier tegen vechten. Allerlei beredeneringen kwamen voorbij, want dit gevoel mocht er absoluut niet zijn.
Tijdens dit verwerkingsproces kwamen ook oude stukken naar boven en ook deze stukken waren een heel proces van rouw, verdriet en afscheid nemen. Steeds meer heb ik vanuit liefde losgelaten en de gevoelens er laten zijn en steeds meer voelde ik mijzelf weer. Mijn essentie kwam meer en meer naar voren. En hoe angstig dit ook was en soms nog is, ik leer en ik ontwikkel.
Ik ben nu op een punt gekomen waar ik weer vanuit liefde en vanuit mijn hart durf te leven. Ik sta meer in contact met mijzelf, mijn gezin en mijn eigen weg in het leven. Mijn eigen weg, waarin ik terugkijk op een hele intensieve periode, maar waar ik nu vol liefde naar terugkijk. Liefde voor mijn zusje, mijn papa en de andere lieve mensen die niet meer hier zijn. Ik ben ze dankbaar dat ik deel heb mogen uitmaken van hun leven en dankbaar voor wat zij mij hebben gegeven en geleerd. Vanuit het hart
Tamara
